De laatste dagen.

Woensdag werden we op de afdeling aangesproken door Steven, een van de 2 patiënten met een Vacpomp. Waar we toch waren gisteren, hij had ons gemist! Toen Anita vertelde dat we naar de gorilla geweest waren wilde hij daar de foto’s van zien. Hij vond het geweldig! Ook de staff vond de verhalen, foto’s en filmpjes machtig interessant. Ze wonen op nog geen 15 km afstand, maar bijna niemand heeft ze ooit in het echt gezien. Het is te duur voor ze, en ook voor ons om ze mee te nemen. 

Het was de laatste 3 dagen hard werken op de afdeling. De studenten hebben examens, dus die zijn er niet. Een van de twee wounddressers is ook techneut, en de röntgenafdeling heeft al dagenlang problemen waar hij druk mee is. Dus Anita in steken onze handen dan ook flink in de (steriele) handschoenen. 

Donderdag zien we Pontius dan eindelijk. Hij is terug, met de auto die aangeschaft kon worden door al jullie donaties! Het is echt een super gave bak! Hiermee is het mogelijk om ook in het regenseizoen de afgelegen gebieden te bereiken voor de outreach, en we hebben de afspraak gemaakt dat alle Nederlandse verpleegkundigen, fysio’s en artsen er ook gebruik van mogen maken! 

Donderdagmiddag hebben we met Pontius gezeten en afgesproken wat er allemaal besteld gaat worden van de donaties. Ook wilden Anita en ik heel graag een groot gedeelte van de rekening van Fred, de jongen met de brandwonden, betalen. Hij ligt al sinds oktober in het ziekenhuis, en is meermaals geopereerd, dus die rekening is torenhoog! 

Ook willen we dat er een drooghok gebouwd gaat worden voor de was. De dekens worden nu soms maar 1x per maand gewassen, zeker als het regentijd is, omdat ze niet droog worden. Hier schrok Pontius erg van. Er was al eerder over het drooghok gesproken, maar met onze bijdrage gaat er nu vaart gezet worden. Je moet er toch niet aan denken om onder een deken te liggen waar de patiënt voor je met lekkende wonden ook onder heeft gelegen. Hallo kruisinfecties en HIV besmettingen...

We hebben een bijdrage gedaan aan de aanschaf van een zuurstofconcentrator voor pasgeborenen, en flink wat bedschermen, infuuspalen en brancards besteld. De kinderbedjes waren al besteld, en de timmerman had de eerste nachtkastjes klaar, die hij ter goedkeuring aan ons kwam laten zien. Anettie, de naaister is begonnen aan de monsterklus om de matrassen met hoezen te gaan bedekken, dus alles is in werking gezet. Jammer dat we de levering van de laatste spullen niet meer kunnen meemaken, maar de andere Nederlanders hebben beloofd foto’s te zullen maken, dus die krijgen jullie nog te zien! 

Vrijdag hebben we afscheid genomen van de afdeling. Een aantal collega’s was donderdag al met ons naar een berg bij het ziekenhuis gelopen, en hadden daarna een biertje gedronken. We hadden weer koekjes gebakken, en daarbij bijna ons huis aflaten branden, maar dat terzijde. Die vielen erg in de smaak! Rob had nog een koffer over, en die hebben we gevuld met kleding, schoenen, en zelfs een telefoon en aan Dinah, de afdelingsassistente gegeven. Die was er erg blij mee. Rob heeft gereedschap gegeven aan te timmerman. Die was er flink van ondersteboven dat hij dat allemaal kreeg! 

Vrijdagmiddag gingen we wat drinken met de directie van het ziekenhuis. In “onze” auto, naar een hotel in de stad. De bestelde droge rode wijn bleek zoete witte, dus die werd tactisch geloosd. Daarna hadden we afgesproken om met zn allen te gaan eten bij de coffeepot, een beetje de stamkroeg van de Nederlanders. Het was een erg gezellige afsluiting van onze periode hier. 

Nu zitten we in de auto voor de ellenlange rit naar Kampala. Daar hebben we afgesproken met John-Paul en Emaculate, twee verpleegkundigen die Anita nog van 5 jaar geleden kent, Nelly, die student was in het ziekenhuis waar ik toen werkte, en met Edmund, die we deze reis al eerder getroffen hebben.