antwoorden op jullie vragen.
Blijf op de hoogte en volg Renée
08 Augustus 2013 | Oeganda, Rwamahwa
Via mail en via reacties op deze site hebben jullie een heleboel vragen gesteld. Ik ga proberen een aantal te beantwoorden.
Ik heb de laatste tijd veel moeite om foto's te plaatsen, maar ik blijf proberen, dus controleer gewoon af en toe m'n site ff...
Ik krijg heel veel vragen over het eten: het eten is best goed. Zoals ik eerder al beschreef, koken de nonnen voor ons. Ze hebben ontdekt dat we patat erg lekker vinden, dus dat maken ze vaak voor ons. Kool als salade of gekookt, en dus vaak bonen. We kunnen altijd brood pakken om te roosteren. Er staat altijd pindakaas en jam, en we hebben een supermarkt gevonden die Nutella verkoopt, dus mijn noodvoorraad Fred & Ed was gelukkig niet nodig. Iedere zondagmiddag bij de lunch krijgen we kip. Deze wordt vers geslacht bij de buren. Soms krijgen we verderop in de week nog worstjes. Best lekker. Een keer hadden we geit, en ook dat was erg lekker! Naast de kool en bonen is er iedere dag rijst of pasta en vaak matoke. Dat is gestoomde banaan, en lijkt qua structuur wel op gekookte vaste aardappel. Het smaakt vrijwel niet naar banaan, maar meer naar aardappel. Als de zusters ons echt verwennen, maken ze rijst beignets . Die zijn echt zo lekker! Kortom je hoeft geen medelijden te hebben met ons. Als we echt eens wat anders willen halen we aan de overkant een chapatti, of een rolex. Dat is dus geen horloge, maar een chapatti met ei, kool, en tomaat gevuld. Een beetje als een warme wrap. Ze worden op bestelling gemaakt, en zijn erg lekker. Het tentje ziet er niet uit, zoals je op de foto kunt zien, maar we zijn nog steeds niet ziek geworden gelukkig.
Maar papa, een lekker stuk vlees sla ik zeker niet af als ik terug kom!
Iedere dag is er ook wel iets van fruit. Gelukkig heel vaak ananas, die is hier zo veel lekkerder dan bij ons!
Een aantal vroegen hoe het met het jongetje is, dat we van z'n middel tot z'n tenen in het gips hebben gedaan. Hij had vorige week ter controle terug moeten komen, maar is nog steeds niet geweest... Of hij nog in het gips zit, of dat de familie het eraf heeft gehaald, ik heb geen idee... Misschien komt ie nog, moeten ze eerst weer voldoende geld bij elkaar schrapen om het gips te verwijderen.
Tja die verloofden. Iedereen denkt dat ze het zoveel beter zullen krijgen als ze eenmaal in Nederland zijn, maar als we vertellen dat ook wij werkeloosheid kennen, en dat we echt niet allemaal zo rijk zijn dat we echt alles kunnen doen wat we dromen, beginnen ze al een beetje in te dimmen, maar toch willen ze.
Veel willen naar Nederland komen, al is het maar voor een korte periode, dus daar gaan we het nog wel over hebben met Rob, Rob en Robbert.
Maar, bel Robbert ten Brink maar af, ik kom alleen naar huis. Ehh... Met Steinie natuurlijk.
Er zitten hier veel Amerikanen op het terrein, en we eten gezamenlijk. Er lopen 2 grote projecten: een is een project voor het screenen en behandelen van ondervoede kinderen, door middel van voorlichting, en uitreiken van speciale voeding, als energie verreikte melk of pap, en een speciale pindapasta.
Het andere is een onderzoeks- en scholingstraject voor de eerste hulp. Daar zijn altijd minimaal 3 personen voor aanwezig, en op dit moment zijn er 2 SEH artsen om de verpleegkundigen op de eerste hulp te scholen in een aantal dingen, zoals het maken en interpreteren van echo's.
Ik heb een les bijgewoond over het maken van een echo van het oog, zo super interessant. En dat je dat voor een aantal dingen kunt gebruiken, als je geen ct-scan tot je beschikking hebt.
We werken in ieder geval de ochtenden, en als het interessant is, ook de middagen. Komende week ga ik weer een dagje bij de kassa werken, en daar zal ik ook de middag werken. Op de afdeling doe ik dat niet meer. De middag gebruik ik dan om naar de stad te gaan, boodschappen doen, geld halen enz. Ook doen we de was. We huren af en toe Grace in als we veel hebben, maar ons ondergoed wassen we zelf. Dit moet met de hand in een bakkie koud water, en Grace krijgt vlekken uit kleding, waar ik niet eens aan begonnen zou zijn zonder hulpmiddelen als ossengalzeep enzo.
We blijven ook wel eens gewoon een middag thuis, en lezen dan lekker.
Verdere "zen momenten" pakken we ook wel, door af en toe weg te gaan. Komend weekeind gaan we naar Queen Elizabethpark. We hopen daar leeuwen te zien. Voor we weggaan, gaan we nog naar Jinja. Daar is de bron van de Nijl, en daar ga ik ook nog raften. Vanuit Jinja gaan we naar het vliegveld.
We hebben voor vertrek geld ingezameld voor de ok. Die is dus in gebruik genomen op de eerste dag dat we er werkten, en op de dag dat ik meeliep op de ok, werkten ze voor het eerst met 2 ok's tegelijk. Daar waren eindelijk spullen voor binnengekomen, zoals een ok tafel. Niet geheel onbelangrijk, lijkt me...
In september wordt er een grote bestelling geleverd als het goed is, met materiaal dat betaald wordt met het geld dat wij hebben ingezameld, samen met de "Vrienden van Nyakibale Hospital".
Ik heb al het een en ander van de verbandmiddelen van de Britten kunnen gebruiken. Helaas werd het niet gebruikt als ik vrij was in het weekeind, zelfs niet toen ik patiënt en verpleegkundige had verteld hoe te gebruiken. Op maandag alsnog weer gestart, met een mooi resultaat. Het is nu gelukkig bijna allemaal op, anders zou het ongebruikt in de la komen te liggen, waar ik nu ook al spullen uit gevist heb om te gebruiken.
Visite lopen gebeurd op de chirurgie dagelijks, muv het weekeind, op andere afdelingen ip op maandag, woensdag en vrijdag, maar het kan gebeuren dat de arts daar niet op komt dagen. Wij lopen met een groepje van een stuk of 8 visite: chirurg, een of twee verpleegkundigen, ik, paar leerlingen, en soms medisch studenten en/of clinnical officers in opleiding. De chirurgie is een behoorlijk schone afdeling, zeker als je het vergelijkt met andere afdeling. Het is nu erg klein, 18 bedden in totaal, er zijn plannen om deze te gaan vergroten, maar dan moet er eerst een nieuwe vleugel gebouwd worden. Dat gaat dus nog wel ff duren.
Of ik niet bang ben om zelf ziek te worden? Ik heb veel vaccinaties van tevoren gehad, slik braaf dagelijks mijn malariatabletten en gebruik DEET, en slaap onder een klamboe. Ook van het eten ben ik niet ziek geweest. (Ff afkloppen...) de regenperiode kan ieder moment hier losbarsten, en dan komt ook de malaria echt op gang. Wij zijn dan gelukkig net weg.
Alle patiënten die geopereerd worden, worden op hiv getest, en ik let goed op mijn eigen hygiëne. Ik heb een flesje handdesinfectans in m'n zak zitten, die ik veel gebruik. De leerlingen en verpleegkundigen komen ook regelmatig een kwakkie ophalen bij me. Het is helaas te duur voor het ziekenhuis om dat te verstrekken zoals dat bij ons gebeurd. Op de eerste hulp is het wel voorhanden, maar daar wort het door de Amerikanen gefinancierd.
Ik heb de laatste tijd veel moeite om foto's te plaatsen, maar ik blijf proberen, dus controleer gewoon af en toe m'n site ff...
Ik krijg heel veel vragen over het eten: het eten is best goed. Zoals ik eerder al beschreef, koken de nonnen voor ons. Ze hebben ontdekt dat we patat erg lekker vinden, dus dat maken ze vaak voor ons. Kool als salade of gekookt, en dus vaak bonen. We kunnen altijd brood pakken om te roosteren. Er staat altijd pindakaas en jam, en we hebben een supermarkt gevonden die Nutella verkoopt, dus mijn noodvoorraad Fred & Ed was gelukkig niet nodig. Iedere zondagmiddag bij de lunch krijgen we kip. Deze wordt vers geslacht bij de buren. Soms krijgen we verderop in de week nog worstjes. Best lekker. Een keer hadden we geit, en ook dat was erg lekker! Naast de kool en bonen is er iedere dag rijst of pasta en vaak matoke. Dat is gestoomde banaan, en lijkt qua structuur wel op gekookte vaste aardappel. Het smaakt vrijwel niet naar banaan, maar meer naar aardappel. Als de zusters ons echt verwennen, maken ze rijst beignets . Die zijn echt zo lekker! Kortom je hoeft geen medelijden te hebben met ons. Als we echt eens wat anders willen halen we aan de overkant een chapatti, of een rolex. Dat is dus geen horloge, maar een chapatti met ei, kool, en tomaat gevuld. Een beetje als een warme wrap. Ze worden op bestelling gemaakt, en zijn erg lekker. Het tentje ziet er niet uit, zoals je op de foto kunt zien, maar we zijn nog steeds niet ziek geworden gelukkig.
Maar papa, een lekker stuk vlees sla ik zeker niet af als ik terug kom!
Iedere dag is er ook wel iets van fruit. Gelukkig heel vaak ananas, die is hier zo veel lekkerder dan bij ons!
Een aantal vroegen hoe het met het jongetje is, dat we van z'n middel tot z'n tenen in het gips hebben gedaan. Hij had vorige week ter controle terug moeten komen, maar is nog steeds niet geweest... Of hij nog in het gips zit, of dat de familie het eraf heeft gehaald, ik heb geen idee... Misschien komt ie nog, moeten ze eerst weer voldoende geld bij elkaar schrapen om het gips te verwijderen.
Tja die verloofden. Iedereen denkt dat ze het zoveel beter zullen krijgen als ze eenmaal in Nederland zijn, maar als we vertellen dat ook wij werkeloosheid kennen, en dat we echt niet allemaal zo rijk zijn dat we echt alles kunnen doen wat we dromen, beginnen ze al een beetje in te dimmen, maar toch willen ze.
Veel willen naar Nederland komen, al is het maar voor een korte periode, dus daar gaan we het nog wel over hebben met Rob, Rob en Robbert.
Maar, bel Robbert ten Brink maar af, ik kom alleen naar huis. Ehh... Met Steinie natuurlijk.
Er zitten hier veel Amerikanen op het terrein, en we eten gezamenlijk. Er lopen 2 grote projecten: een is een project voor het screenen en behandelen van ondervoede kinderen, door middel van voorlichting, en uitreiken van speciale voeding, als energie verreikte melk of pap, en een speciale pindapasta.
Het andere is een onderzoeks- en scholingstraject voor de eerste hulp. Daar zijn altijd minimaal 3 personen voor aanwezig, en op dit moment zijn er 2 SEH artsen om de verpleegkundigen op de eerste hulp te scholen in een aantal dingen, zoals het maken en interpreteren van echo's.
Ik heb een les bijgewoond over het maken van een echo van het oog, zo super interessant. En dat je dat voor een aantal dingen kunt gebruiken, als je geen ct-scan tot je beschikking hebt.
We werken in ieder geval de ochtenden, en als het interessant is, ook de middagen. Komende week ga ik weer een dagje bij de kassa werken, en daar zal ik ook de middag werken. Op de afdeling doe ik dat niet meer. De middag gebruik ik dan om naar de stad te gaan, boodschappen doen, geld halen enz. Ook doen we de was. We huren af en toe Grace in als we veel hebben, maar ons ondergoed wassen we zelf. Dit moet met de hand in een bakkie koud water, en Grace krijgt vlekken uit kleding, waar ik niet eens aan begonnen zou zijn zonder hulpmiddelen als ossengalzeep enzo.
We blijven ook wel eens gewoon een middag thuis, en lezen dan lekker.
Verdere "zen momenten" pakken we ook wel, door af en toe weg te gaan. Komend weekeind gaan we naar Queen Elizabethpark. We hopen daar leeuwen te zien. Voor we weggaan, gaan we nog naar Jinja. Daar is de bron van de Nijl, en daar ga ik ook nog raften. Vanuit Jinja gaan we naar het vliegveld.
We hebben voor vertrek geld ingezameld voor de ok. Die is dus in gebruik genomen op de eerste dag dat we er werkten, en op de dag dat ik meeliep op de ok, werkten ze voor het eerst met 2 ok's tegelijk. Daar waren eindelijk spullen voor binnengekomen, zoals een ok tafel. Niet geheel onbelangrijk, lijkt me...
In september wordt er een grote bestelling geleverd als het goed is, met materiaal dat betaald wordt met het geld dat wij hebben ingezameld, samen met de "Vrienden van Nyakibale Hospital".
Ik heb al het een en ander van de verbandmiddelen van de Britten kunnen gebruiken. Helaas werd het niet gebruikt als ik vrij was in het weekeind, zelfs niet toen ik patiënt en verpleegkundige had verteld hoe te gebruiken. Op maandag alsnog weer gestart, met een mooi resultaat. Het is nu gelukkig bijna allemaal op, anders zou het ongebruikt in de la komen te liggen, waar ik nu ook al spullen uit gevist heb om te gebruiken.
Visite lopen gebeurd op de chirurgie dagelijks, muv het weekeind, op andere afdelingen ip op maandag, woensdag en vrijdag, maar het kan gebeuren dat de arts daar niet op komt dagen. Wij lopen met een groepje van een stuk of 8 visite: chirurg, een of twee verpleegkundigen, ik, paar leerlingen, en soms medisch studenten en/of clinnical officers in opleiding. De chirurgie is een behoorlijk schone afdeling, zeker als je het vergelijkt met andere afdeling. Het is nu erg klein, 18 bedden in totaal, er zijn plannen om deze te gaan vergroten, maar dan moet er eerst een nieuwe vleugel gebouwd worden. Dat gaat dus nog wel ff duren.
Of ik niet bang ben om zelf ziek te worden? Ik heb veel vaccinaties van tevoren gehad, slik braaf dagelijks mijn malariatabletten en gebruik DEET, en slaap onder een klamboe. Ook van het eten ben ik niet ziek geweest. (Ff afkloppen...) de regenperiode kan ieder moment hier losbarsten, en dan komt ook de malaria echt op gang. Wij zijn dan gelukkig net weg.
Alle patiënten die geopereerd worden, worden op hiv getest, en ik let goed op mijn eigen hygiëne. Ik heb een flesje handdesinfectans in m'n zak zitten, die ik veel gebruik. De leerlingen en verpleegkundigen komen ook regelmatig een kwakkie ophalen bij me. Het is helaas te duur voor het ziekenhuis om dat te verstrekken zoals dat bij ons gebeurd. Op de eerste hulp is het wel voorhanden, maar daar wort het door de Amerikanen gefinancierd.
-
08 Augustus 2013 - 18:19
Lisanne:
Ik lees het al.. genoeg om te vertellen, genoeg mee te maken, genoeg om te werken, genoegd ZEN! ;-) -
08 Augustus 2013 - 18:19
Rob:
Dus als ik het goed begrijp gaan we meteen bij je thuiskomst een enorme T-bone steack ofzo opereren?
Informatief verhaal verder. Geeft een goed beeld. Hoop wel dat je dat jochie in gips nog te zien krijgt.
-
08 Augustus 2013 - 18:19
Rob:
Dus als ik het goed begrijp gaan we meteen bij je thuiskomst een enorme T-bone steack ofzo opereren?
Informatief verhaal verder. Geeft een goed beeld. Hoop wel dat je dat jochie in gips nog te zien krijgt.
-
08 Augustus 2013 - 18:23
Kim:
Ha Renée,
kom ik ook nog met een vraagje: je schreef, als ik me goed herinner, in je reisverslag India dat de verpleegkundigen daar heel hoog opgeleid waren. Bijna als artsen. Is dat in Oeganda ook zo?
Xxx
Kim -
08 Augustus 2013 - 18:38
Riet:
Hoi,
Wie moet zorgen voor dat vlees als je terug bent. Ik heb zo'n vermoeden dat je jezelf alweer hebt uitgenodigd 's avonds bij ons te eten als je thuis komt. Oké, dat is bij deze afgesproken.
Gezellig!
Groetjes.xxx
-
08 Augustus 2013 - 19:50
Anita Pierik:
He Renee.
De tijd vliegt, nog maar een dikke week vlgs mij.
Wat leuk dat je naar Queen Elisabeth Park gaat. Daar zijn Edith en ik ook geweest. Wel heel vroeg opgestaan, maar meer dan de moeite waard. Een verrekijker is erg fijn. Kun je de leeuwen wat beter bekijken.
Jinja zijn wij helaas niet geweest maar moet wel mooi zijn. Doe je voorzichtig met raften....ivm evt. grote waterdieren.
Heel veel plezier!!
Gr. Anita -
08 Augustus 2013 - 19:52
Lida:
Wat zal jij straks weer moeten wennen aan een "normaal" leven. Maar laat je eerst maar eens lekker verwennen met een 4 gangenmenu!!! -
08 Augustus 2013 - 22:01
Wieke Maalderink:
Leuk om je verslag te lezen. Met dat vlees komt hier in Nederland wel goed lees ik. Geniet nog maar even van de komende tijd, want het is zo weer voorbij. Maar je bent weer een hele ervaring rijker en dat pakken ze je niet meer af. -
08 Augustus 2013 - 22:10
Linda:
hey Renee,
was met het eerste verhaal begonnen en daarna eigenlijk geen reminders gehad balen! maar heb nu effe de tijd genomen om de verhalen te lezen. wauw wat maak jij veel mee en hoe goed kun je je aanpassen respect hoor. gelukkig is het eten ook nog wel te doen zou doodongelukkig worden haha.
succes en nog heel veel plezier de laatste periode ik kijk uit naar nog meer leesvoer
zonnige groetjes Linda -
09 Augustus 2013 - 01:36
Tanja:
Dus nog even, en je komt al weer terug! Heel veel plezier tijdens de uitstapjes. Foto's volgen vast wel weer. Enne, je komt maar eens barbecueën bij ons, want ik geloof wel dat je een beetje bijgevoederd moet straks, haha. -
09 Augustus 2013 - 13:47
Ronald:
Wat een waaaaaaaanzinnige ervaring voor jullie, geniet van de laatste momenten en Rafs ze gr Ronald -
13 Augustus 2013 - 12:06
Marike:
Hoi achternicht,
Wat een tijd heb je daar gehad zeg. Was mooi en interessant om te lezen.
Sterkte met acclimatiseren in Nederland.
Groeten,
Marike
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
