Een drukke week.

In Nederland is de gemiddelde ligduur bij ons op de afdeling een dag of 2-3. Hier ligt een patiënt al sinds juni 2016! Slachtoffer van een schietpartij, en daar een partiële dwarslaesie aan overgehouden. Daarbovenop nog veel complicaties als longontsteking en forse decubitus. Hij heeft het geluk dat er een Amerikaan is die zijn rekening betaald, en die zelfs een aangepast huis heeft laten bouwen. Het huis is nu klaar, dus nu mag Stanley dan eindelijk naar huis. Zijn zoontje is geboren terwijl hij in het ziekenhuis lag, dus die heeft nu voor het eerst zijn vader in huis! Voor ontslag wilden de artsen de wonden nog zien. In plaats van dan daar te beginnen, nee gewoon de vaste volgorde. Dat daardoor de outreach niet op tijd kan vertrekken is maar zo. De ambulance die ze daarvoor gebruiken, gaat namelijk eerst Stanley thuis brengen. Nog een kleine necrotomie gedaan van die hielen, en dan is het tijd voor vertrek. Zusters en verpleging, veel mensen die afscheid komen nemen, en hem soms een bankbiljet in de handen frommelen. Met vereende krachten wordt hij in de auto gesjord, rolstoel erbij, en dan alle zooi van vrouw en kind: matrassen, pannen, kleding, noem maar op. 

De rolstoel is te leen, hij krijgt, op kosten van de Amerikaan, een aangepaste... tenminste... als we die ergens vandaan kunnen toveren. Van de week maar eens de containers induiken, en kijken of de goede beensteunen er bijvoorbeeld zijn. De stoel waar hij nu inzit geeft geen goede anti-decubitis preventie. Dus op verzoek van Gertild, een Nederlandse fysiotherapeute die maandag hier begonnen is, samen met haar man Willem, orthopeed, gingen Anita en ik op zoek naar een kussen. Joseph, een okassistent wilde ons op zijn vrijde dag wel helpen. Op de laptop plaatjes laten zien wat we zochten, en hij dacht dat hij wel iemand wist die dat zou kunnen maken. Eerst ff bellen wat de prijs zou zijn, anders zouden we een Mzunguprijs krijgen, en dat was niet netjes vond hij. In de rammelbak van de artsen, lees een Susuki, naar de stad gereden. Dat was een uitdaging. Te beginnen met links rijden, en dus met je linkerhand schakelen ipv rechts, en ook een stuur zonder bekrachtiging, en veel speling in het stuur en remmen. We zijn er veilig gekomen... Joseph bracht ons naar een meubelmaker. Daar hadden we zelf nooit gezicht, dus we waren blij met zn hulp. Wij zouden naar een matrassenwinkel gegaan zijn ofzo. Er lag een reststuk dat bijna helemaal aan onze eisen voldeed, dus nog ff een waterdichte hoes erom (in verband met de grote wonden op de stuit) en de volgende dag konden we hem ophalen. Omgerekend iets van €10,- ! 

Woensdag heb ik me dus met name bezig gehouden met de wond van Stanley, en met een andere wond. Die is uitermate geschikt voor vactherapie (voor de kenners onder jullie) en die wil ik in goede conditie krijgen, zodat we kunnen starten zodra de materialen hier zijn. Die worden meegenomen door artsen uit Nederland die volgende week hier komen. Deed ik de wond van Stanley rustig met alleen Laurence, achter een gordijn, die tweede gewoon vol op zaal, met behulp van een 5-tal studenten die gisteren begonnen zijn op de afdeling. Dat was vreselijk: iets van 28 studenten die in een keer komen! Die leren zo niets, dus daar moeten we nog ff met Aloiz, het hoofd over babbelen. 

Donderdag zouden Anita en ik meekijken op de ok. Vrienden van Willem en Gertild die vroeger als tropenarts in Malawi gewerkt hebben keken, net als gister bij de visite, ook mee. Het was dus een invasie van Mzungus. Willem heeft bij een man met een gebroken heup, de kop verwijderd. In Nederland komt er dan een nieuwe kop in, maar dat kan hier niet. Dat zorgde voor veel verbazing bij de aanwezige studenten en ook bij een aantal verpleegkundigen. Dat die man dan, morgen(!) alweer aan het lopen kan en mag! Ja, hij zal alleen een fors lengte verschil in zijn been hebben, maar dit is beter dan 8-12 weken tractie met het risico dat die heupkop alsnog afsterft, en alles voor niet is geweest, en alle bijkomende complicaties als decubitus nog niet eens meegerekend. 

Tussendoor zijn we ook nog weer in de weer geweest bij Pontius, de financieel directeur, om alle gegevens in orde te krijgen voor de Wilde Ganzen. Als het goed is, hebben ze nu alles binnen... Duimen dus!