Het aftellen Is helaas begonnen

We hebben nu nog 3 werkdagen voor de boeg, maar dat zijn nog wel flink drukke dagen. Op verzoek van Willemien, vaatchirurg io ben ik een patiënt aan het zwachtelen, dus dat moet dagelijks even. Ook hebben we donderdag nog de laatste vacwissel gepland staan. In het kader van ons bint zuunig gaan we kijken of we dan een tracpadtransplantatie kunnen uit gaan voeren. Hopelijk komt morgen ook ‘onze’ auto!

Maar laat ik bij het begin beginnen: vrijdag zouden we vertrekken naar Nyakibale, het ziekenhuis waar ik 5 jaar geleden heb gewerkt. De matrassen die we besteld hadden zouden donderdag bezorgd worden, maar de auto had pech, dus dat werd vrijdag. We hadden aangegeven dat dat dan wel voor 9 uur moest gebeuren, anders waren we weg, en kon het pas maandag weer. Om 8.30 uur ging de telefoon: de vrachtwagen is er met een paar minuten. Wij snel naar de poort om te wachten. Helaas… de vrachtwagen was te hoog, en kon niet onder een hoogspanningskabel door!?! Hij moest dus omrijden. Daar kwam nog meer vertraging, want die weg kruist de landingsbaan van het vliegveld, en laat er nu net een vliegtuig willen landen, en dus de weg even afgezet worden. Uiteindelijk zien we dan toch een mega vrachtwagen de hoek om komen zetten. Niet te geloven hoe hoog! Komt meteen een volgend probleem: de vrachtwagen is te hoog voor de poort van het ziekenhuis! Wat nu te doen… dan maar de achterdeur: de poort bij ons huis. Het was even passen en meten, maar het is gelukt om de draai te maken en bij het magazijn aan te komen. Daar werden in korte tijd medewerkers van de schoonmaak opgetrommeld om de hele stapel af te laden en op te ruimen. Anettie, de naaister stond erbij met een dubbel gevoel: erg blij met de 117 matrassen, maar ze moet nu waarschijnlijk een paar zondagen overwerken, om het af te krijgen. Zij moet namelijk de hoezen maken die ervoor zorgen dat de matrassen waterdicht zijn.

Intussen was Sheba ook gearriveerd op het terein. Hij zou ons naar Nyakibale brengen, dus wij gingen snel afrekenen met de leverancier, en onze tassen pakken.

Na een rit van een uur of 6 kwamen we dan aan bij het Karoli Lwanga Hospital in Nyakibale. Ik viel zowat van mn stoel, wat is dit ziekenhuis veranderd de laatste 5 jaar! De ingang is al veranderd: er is een registratiebalie, en de patiënten kunnen via een overkapping droog van de poort naar de poli, eerstehulp of afdeling lopen. We hebben Claudio, de financieel directeur, gevonden, en hij bracht ons naar het Visitorshouse. Hier heb ik toen 2 maanden gewoond, en zouden we nu ook weer slapen. We werden zeer hartelijk ontvangen door de nonnen, en nadat we geïnstalleerd waren kregen we een rondleiding van Claudio. De chirurgische afdeling waar ik gewerkt heb is nu een apotheek en magazijn. De chirurgie heeft een heel nieuwe vleugel gekregen, waar ze nu zelfs een verdieping bovenop aan het zetten zijn. ook worden er nieuwe staffwoningen gebouwd, en de fundering voor een nieuw lab ligt er ook al! De afdelingen zagen er goed uit: alle bedden klamboes, en naar wat eruit zag schone dekens op de bedden. Claudio liet de nieuwe wasmachines zien, en er is zelfs een droger aanwezig, die alleen gebruikt wordt als het regent. Op alle zalen, en de gangen stonden tanks met water, om je handen te wassen. Dat is iets dat we mee willen nemen naar Mutolere. Echt geweldig om te zien hoeveel verbeteringen er hebben plaats gevonden de afgelopen 5 jaar.

De nonnen kookten weer voor ons, en een wandeling naar de supermarkt kon uiteraard ook niet ontbreken.

Maandag hadden we met alle Mzungu’s een Hollandse avond. We hadden pannenkoeken gebakken, en ik had nog een passievruchtencustardsaus gemaakt. Martha vond de Nederlandse pannenkoeken stiekem lekkerder dan de haar welbekende american pancakes. Het was een erg gezellige avond.

Dinsdag gingen we naar de gorilla’s. We hadden de pech dat het gister en vannacht flink geregend had. Dus het was een flinke glibberpartij. Gelukkig hadden we een wandelstok te leen gekregen, en kruiers, die niet alleen onze tassen droegen, maar ons ook op de been hielpen. Na ruim 1,5 uur door het oerwoud waren we dan bij ze. Wat was dat geweldig om te zien! 2 kleine apen die flink aan het stoeien waren, silverbacks die rustig lagen te eten, en moeders die hun kids af en toe even terug riepen. En dat allemaal op een meter of 5 bij ons vandaan! Toen ze even later wegliepen, mochten we er nog achteraan. Komt ineens achterons nog een enorme silverback uit de struiken. Die liep op een meter bij Rob vandaan! Uiteindelijk hebben we het geluk gehad de hele familie van 9 gezien te hebben!

Wat was dit een geweldige ervaring zeg! We zijn echt kapot nu, maar we zitten nog heerlijk na te genieten bij het backupen van de foto's en filmpjes die we megaveel gemaakt hebben.