hoe ziet mn dag eruit
Door: Renee
Blijf op de hoogte en volg Renée
17 Juli 2013 | Oeganda, Nyakibale
Zoals ik eerder al beschreef, begin ik dus ‘s morgens om 8 uur op de afdeling. Ik heb dan een ontbijt bestaande uit toast en (als we het hebben) nutella, en anders pindakaas. Jaja je leert wat eten hier… Nutella is in één supermarkt in de stad te koop, en als het er is, is het ook meteen op, alle blanken willen het hebben. Dit omdat er bijna geen chocola verkrijgbaar is hier.
Er zijn op dit moment erg veel mzungu’s in de stad: er is een groep Britse dames van Mission Direct ofzo die een paar dagen het ziekenhuis bezoeken. Er zijn een paar Amerikanen die een week een oogkliniek hebben in een van de vele kerken in de stad, en er blijken zelfs een paar Ierse meiden rond te lopen die stage lopen op een school hier. Steinie en ik zeiden zelfs tegen elkaar toen we door de stad liepen: ‘moet je nou kijken, wat leuk een mzungu!’ even waren we geloof ik een beetje vergeten dat we dat zelf ook zijn.
Maar goed op de afdeling help ik indien nodig met het soppen van de lege bedden, de kast, de tafel en de vensterbanken. Dit wordt dagelijks gedaan. Dan worden bij alle patiënten de lakens verschoond, maar alleen als ze vies zijn. Ik krijg het belang van dagelijks alle lakens wisselen er nog niet in. Als een patiënt met ontslag gaat wordt meestal het bed (oppervlakkig) gepoetst. De dekens worden buiten te luchten gehangen, maar helaas niet gewassen.
Als de chirurg er is, komt hij visite lopen, zo niet dan is er geen visite. De wonden worden verzorgd, dat doe ik, of ik assisteer erbij. Ze doen alles steriel. Ik vertelde dat wij dat niet doen, en waarom niet. Ze wezen me erop dat zij het wel doen, omdat ons ziekenhuis een stuk schoner is dan hier, en daar hebben ze uiteraard gelijk in, en daarom alle beetjes helpen. Dit vind ik een erg goed argument.
Een gedeelte van de patiënten worden niet op de zaal de wonden verzorgd, maar op de kleine ok. Hier kunnen ze iets betere pijnstilling geven, want de anesthesiemedewerker kan er makkelijker bij zijn. bijvoorbeeld de kinderen met brandwonden worden hier verzorgd. (Op dit moment zijn het er 3!)
Ergens tussen 10 en 11 kunnen de studenten thermosflessen met Afrikaanse thee bij de nonnen ophalen. Afrikaanse thee is vergelijkbaar met Indiase chai: veel melk en suiker, vrijwel geen thee. Maar het is goed te drinken… Soms heeft een van de verpleegkundigen een van de studenten erop uit gestuurd voor wat lekkers bij de thee. Dit is dan alleen voor de staff, waar ik bij hoor, en niet voor de leerlingen.
Tussendoor doen we ontslagen, en eventuele nieuwe opnames. Ook worden de bestellingen gedaan: iedere dag worden de medicijnen en andere benodigdheden als spuiten en infuussystemen per stuk besteld. Zelfs de handschoenen worden per stuk besteld. Alles wat bij de patiënt gebruikt wordt, wordt opgeschreven, en dat moet de patiënt betalen. Tot aan het precieze aantal gazen aan toe! Zo leer je wel zuiniger met je materiaal om te gaan, maar om nou een infuussysteem meerdere dagen te gebruiken, en hem tussendoor steeds af te koppelen en zo in de open lucht te laten hangen, daar heb ik nog steeds heel veel moeite mee.
Van 13 tot 15 uur heb ik dus pauze. In het visitorshouse waar we wonen, hebben de nonnen dan al een maaltijd klaar gezet. Deze bestaat bijna dagelijks uit (bruine)bonen (bleh), kool, gekookt of als salade, en een vorm van aardappel of matoke (gestoomde banaan). Een of 2 keer per week hebben we vlees, en er is altijd wel een banaan, avocado of ananas bij. Soms is er ook spaghetti of een andere pasta bij. Dit wordt dus door de nonnen klaargemaakt voor ons. Afgelopen week hebben ze ons verwend en hebben ze patat gebakken. We bedankte een van de zusters (de nonnen dus) voor het lekkere eten, en ze fluisterde ons in, dat als we haar echt wilde bedanken, of we dan een flesje Guinnessbier voor haar wilden kopen. Dit hebben we toen maar gedaan…
Nadat we nog even wat gelezen hebben of de was gedaan hebben, is het tijd om weer naar de afdeling te gaan. Daar is dan eigenlijk niets meer te doen, behalve wachten, geinen met de paar patiënten die een beetje engels kunnen, en de leerlingen.
Ja collega’s ik ben intussen met minimaal een van de mannelijke studenten verloofd, en het zouden er zelfs nog wat meer kunnen zijn…
Er is veel interesse van de leerlingen in de zorg in Nederland, en waarom wij dingen op een bepaalde manier doen. De leerlingen hier leren alles door middel van stampen, maar kunnen de theorie niet of nauwelijks toepassen op de praktijk. Dit probeer ik ze aan te leren.
Als het 17 uur geweest is, ga ik weer naar huis, lees wat, of loop naar de stad. Dit is een wandeling van een half uur heen, en heeft een paar verraderlijke klimmetjes erin zitten.
Om 19 uur staat het avondeten klaar, en dat is ongeveer hetzelfde als de lunch. We eten in een grote kamer, met de Amerikanen van het ondervoedingproject, en van het eerste hulp project. Zij wonen ook in ons huis, of in het naast gelegen guesthouse. Ook eet een van de Oegandese medisch studenten mee. Het is vaak erg gezellig.
Steinie en ik delen een kamer die vrij groot is, samen met Claire. Zij werkt voor het ondervoedingproject, en gaat volgende week weer weg. in de kamer staat verder een kast, een tafel met 2 stoelen en een bank. Best uit te houden, alleen jammer dat het super gehorig is. In het huis wonen ook nog een paar Oegandese ziekenhuismedewerkers. Een van de voorwaarden van hier werken, is dat je huisvesting krijgt. Alleen zijn alle huizen op het terrein vol, en wonen ze tijdelijk hier tot er elders plek voor ze is.
’s Avonds lezen we of kijk ik een film, soms bij de Amerikanen, dmv een beamer. Zaterdag zijn we met 10 man uit eten geweest in het hotel waar we begin van onze reis overnacht hebben. Was erg gezellig. Vrijdag was er een feest voor al het personeel georganiseerd, en dinsdag is er een feest voor de studenten. Het nadeel van deze feesten is dat ze de muziek echt belachelijk hard zetten… Voordeel: er zijn geen speeches!!!
Afgelopen weekeinden niet veel bijzonders gedaan. Zaterdag lag ik nog lekker te soezen in m’n bed, komt Steinie binnen: Renée er staan 2 studenten, ze komen je halen de Britten hebben een afspraak met je. Ik me snel aangekleed en naar de afdeling, nergens de Britten meer te bekennen, ik wist ook helemaal van geen afspraak, en ben maar weer weg gegaan…
Komend weekeind hebben we leuke plannen, maar daar horen jullie nog wel van.
Er zijn op dit moment erg veel mzungu’s in de stad: er is een groep Britse dames van Mission Direct ofzo die een paar dagen het ziekenhuis bezoeken. Er zijn een paar Amerikanen die een week een oogkliniek hebben in een van de vele kerken in de stad, en er blijken zelfs een paar Ierse meiden rond te lopen die stage lopen op een school hier. Steinie en ik zeiden zelfs tegen elkaar toen we door de stad liepen: ‘moet je nou kijken, wat leuk een mzungu!’ even waren we geloof ik een beetje vergeten dat we dat zelf ook zijn.
Maar goed op de afdeling help ik indien nodig met het soppen van de lege bedden, de kast, de tafel en de vensterbanken. Dit wordt dagelijks gedaan. Dan worden bij alle patiënten de lakens verschoond, maar alleen als ze vies zijn. Ik krijg het belang van dagelijks alle lakens wisselen er nog niet in. Als een patiënt met ontslag gaat wordt meestal het bed (oppervlakkig) gepoetst. De dekens worden buiten te luchten gehangen, maar helaas niet gewassen.
Als de chirurg er is, komt hij visite lopen, zo niet dan is er geen visite. De wonden worden verzorgd, dat doe ik, of ik assisteer erbij. Ze doen alles steriel. Ik vertelde dat wij dat niet doen, en waarom niet. Ze wezen me erop dat zij het wel doen, omdat ons ziekenhuis een stuk schoner is dan hier, en daar hebben ze uiteraard gelijk in, en daarom alle beetjes helpen. Dit vind ik een erg goed argument.
Een gedeelte van de patiënten worden niet op de zaal de wonden verzorgd, maar op de kleine ok. Hier kunnen ze iets betere pijnstilling geven, want de anesthesiemedewerker kan er makkelijker bij zijn. bijvoorbeeld de kinderen met brandwonden worden hier verzorgd. (Op dit moment zijn het er 3!)
Ergens tussen 10 en 11 kunnen de studenten thermosflessen met Afrikaanse thee bij de nonnen ophalen. Afrikaanse thee is vergelijkbaar met Indiase chai: veel melk en suiker, vrijwel geen thee. Maar het is goed te drinken… Soms heeft een van de verpleegkundigen een van de studenten erop uit gestuurd voor wat lekkers bij de thee. Dit is dan alleen voor de staff, waar ik bij hoor, en niet voor de leerlingen.
Tussendoor doen we ontslagen, en eventuele nieuwe opnames. Ook worden de bestellingen gedaan: iedere dag worden de medicijnen en andere benodigdheden als spuiten en infuussystemen per stuk besteld. Zelfs de handschoenen worden per stuk besteld. Alles wat bij de patiënt gebruikt wordt, wordt opgeschreven, en dat moet de patiënt betalen. Tot aan het precieze aantal gazen aan toe! Zo leer je wel zuiniger met je materiaal om te gaan, maar om nou een infuussysteem meerdere dagen te gebruiken, en hem tussendoor steeds af te koppelen en zo in de open lucht te laten hangen, daar heb ik nog steeds heel veel moeite mee.
Van 13 tot 15 uur heb ik dus pauze. In het visitorshouse waar we wonen, hebben de nonnen dan al een maaltijd klaar gezet. Deze bestaat bijna dagelijks uit (bruine)bonen (bleh), kool, gekookt of als salade, en een vorm van aardappel of matoke (gestoomde banaan). Een of 2 keer per week hebben we vlees, en er is altijd wel een banaan, avocado of ananas bij. Soms is er ook spaghetti of een andere pasta bij. Dit wordt dus door de nonnen klaargemaakt voor ons. Afgelopen week hebben ze ons verwend en hebben ze patat gebakken. We bedankte een van de zusters (de nonnen dus) voor het lekkere eten, en ze fluisterde ons in, dat als we haar echt wilde bedanken, of we dan een flesje Guinnessbier voor haar wilden kopen. Dit hebben we toen maar gedaan…
Nadat we nog even wat gelezen hebben of de was gedaan hebben, is het tijd om weer naar de afdeling te gaan. Daar is dan eigenlijk niets meer te doen, behalve wachten, geinen met de paar patiënten die een beetje engels kunnen, en de leerlingen.
Ja collega’s ik ben intussen met minimaal een van de mannelijke studenten verloofd, en het zouden er zelfs nog wat meer kunnen zijn…
Er is veel interesse van de leerlingen in de zorg in Nederland, en waarom wij dingen op een bepaalde manier doen. De leerlingen hier leren alles door middel van stampen, maar kunnen de theorie niet of nauwelijks toepassen op de praktijk. Dit probeer ik ze aan te leren.
Als het 17 uur geweest is, ga ik weer naar huis, lees wat, of loop naar de stad. Dit is een wandeling van een half uur heen, en heeft een paar verraderlijke klimmetjes erin zitten.
Om 19 uur staat het avondeten klaar, en dat is ongeveer hetzelfde als de lunch. We eten in een grote kamer, met de Amerikanen van het ondervoedingproject, en van het eerste hulp project. Zij wonen ook in ons huis, of in het naast gelegen guesthouse. Ook eet een van de Oegandese medisch studenten mee. Het is vaak erg gezellig.
Steinie en ik delen een kamer die vrij groot is, samen met Claire. Zij werkt voor het ondervoedingproject, en gaat volgende week weer weg. in de kamer staat verder een kast, een tafel met 2 stoelen en een bank. Best uit te houden, alleen jammer dat het super gehorig is. In het huis wonen ook nog een paar Oegandese ziekenhuismedewerkers. Een van de voorwaarden van hier werken, is dat je huisvesting krijgt. Alleen zijn alle huizen op het terrein vol, en wonen ze tijdelijk hier tot er elders plek voor ze is.
’s Avonds lezen we of kijk ik een film, soms bij de Amerikanen, dmv een beamer. Zaterdag zijn we met 10 man uit eten geweest in het hotel waar we begin van onze reis overnacht hebben. Was erg gezellig. Vrijdag was er een feest voor al het personeel georganiseerd, en dinsdag is er een feest voor de studenten. Het nadeel van deze feesten is dat ze de muziek echt belachelijk hard zetten… Voordeel: er zijn geen speeches!!!
Afgelopen weekeinden niet veel bijzonders gedaan. Zaterdag lag ik nog lekker te soezen in m’n bed, komt Steinie binnen: Renée er staan 2 studenten, ze komen je halen de Britten hebben een afspraak met je. Ik me snel aangekleed en naar de afdeling, nergens de Britten meer te bekennen, ik wist ook helemaal van geen afspraak, en ben maar weer weg gegaan…
Komend weekeind hebben we leuke plannen, maar daar horen jullie nog wel van.
-
17 Juli 2013 - 15:15
Anita Pierik:
Wat leuk om te lezen. Heel veel herkenning. Gelukkig kookten wij meestal zelf ofMarijke. Datwas gevarieerderydan wat ik injou verslag lees. Matoke vonden Edith en ik overigens heerlijk. Wij gingen'middagsniet meer naar het werk. Na een paar keer was ons duidelijk dat er niets meer te doen was. En wij waren elke dag d ff vuk met geld ophalen bij de bank.wat goed dat ze de kids daar onder pijnbestrijding de verbanden wisselen. Daf de dekens alleen gelucht worden is ook zo vies.Althans voor onze begrippen. Veel plezier nog. Hoe gaat het met de werkzaamheden op fe OK?
-
17 Juli 2013 - 15:18
Riet:
Hoi,
Niet alleen je colega 's maar ook ik ben nieuwsgierig naar je verloofde of zelfs verloofdes.
Veel plezier aanstaand weekend, het programma ziet er super uit.
Liefs
Riet
-
17 Juli 2013 - 15:58
Mark:
Hoi hoi,
Wat is het leuk om te lezen hoe het je vergaat daar in het verre Oeganda.
We krijgen een zeer goed beeld hoe het daar gaat.
Is het niet zeer vervelend om te weten dat je steeds het zelfde eten staan te wachten,
het zou er bij mij niet meer ingaan na een week.
Wel een goede manier om een paar kilootjes kwijt te raken.
Pak wel je "zen" momentjes he, anders kom je weer gestrest terug.
Liefs en groeten
Mark -
17 Juli 2013 - 16:17
Monique:
Het blijft leuk om te lezen hoe je daar werkt en wat je daar meemaakt. En hoe anders het is dan hier. Er wordt van twee kanten geleerd en je hebt plezier met elkaar, da's ook niet onbelangrijk. Enne, doe rustig tussen de Oegandese mannen! Veel plezier dit weekend! -
17 Juli 2013 - 16:47
Wieke:
Leuk om te lezen wat je allemaal doet daar. En kom maar op met al die verloofdes. Ben benieuwd. Straks weer een exotische bruiloft??????? -
17 Juli 2013 - 17:10
Ronald:
Weer een mooi verhaal en renee, bij meerdere afname trouwringen extra korting en graveren gratis gr Ronald -
17 Juli 2013 - 17:47
Rob:
Jaja, dat gaat goed daar. Nog ff de middagen invullen en dan heb je het helemaal voor elkaar. Kom je nou ook nog dingen tegen die je hier kunt toepassen?
En flink stuk vlees voor je klaarleggen als je terugkomt?
Xxx. -
17 Juli 2013 - 20:10
Lisanne:
Jaa.. nu ook ff de foto's gekeken nadat ik vanmiddag je hele verhaal al had gelezen op m'n telefoon.. tja je moet er iets voor over hebben om je verhalen te volgen en de laptop steeds vastloopt..
Succes verder daar en vast fijn leuk weekend, geniet er van!
Trouwens goed dat Mark over "zen"momentjes begon.. moet ik misschien ook maar eens weer meer doen hihi.. -
17 Juli 2013 - 21:35
Malika:
Hai renee!
Wanneer is de bruiloft??! Haha leuk vehaal weer zeg!
Heel veel succes en plezier nog!
Groetjes
Malika
Ps. Post je nog even een foto van je verloofde? ;) -
18 Juli 2013 - 09:12
Nel V. Oostrum:
hallo Renee, leuk je verhaal te lezen en jullie belevenissen een beetje mee te krijgen.een hele andere wereld als bij ons .Maar wel een hele ervaring.Wacht op je volgende verhaal.Hou je goed
Hartelijke groeten Nel.v O -
18 Juli 2013 - 19:55
Rob De Vos:
Dag Rene en Steinie,
Het doet me goed te lezen dat jullie je weg gevonden hebben. Zit het er nog in dat jullie de komende tijd een kamer voor jezelf krijgen?
Gisteren zijn Paul en ik naar Cordaid in Den Haag gegaan om te pleiten voor financiering van het water- en chirurgenproject. Gelukkig was Josta ten Broeke van Cordaid welwillend om het bedrag wat wij als stichting willen besteden voor beiden projecten te verdubbelen.
Er moeten nog wel wat formaliteiten plaatsvinden, maar ik ga ervan uit dat in september de uitbetaling plaatsvindt en dat is goed nieuws. Ik zal Claudio en Julius vanavond hiervan op de hoogte brengen
Het is hier in Lochem overigens minstens zo warm als bij jullie.
Veel werkplezier de komende weken en doe iedereen de groeten,
Rob de Vos
-
19 Juli 2013 - 18:10
John:
ha Renee,
over die verloofden van je zal ik het maar niet hebben, maar dat jullie nonnen aan de drank helpen valt me tegen.
En wat is er mis met bruine bonen? Jammer dat ze geen boerenkool met worst hebben. Zou je toch het idee hebben een beetje winterse omstandigheden mee te maken.
Maar helemaal begrijpen doe ik het toch niet: een aanzienlijk deel van je verhaal gaat over eten en je zit notabene te eten met mensen van het ondervoedingsproject. Is dat om te laten zien dat je beter zelfs nutalla of bonen kunt eten?
groet, John -
22 Juli 2013 - 11:50
Lida:
hoi Renee!
ik ben benieuwd met wie je straks thuis komt, en of ik al moet gaan sparen voor een huwelijkskado.
Verder ben je natuurlijk wel kieskeurig met het eten hoor! Bruine bonen.... heerlijk toch????
Wat ik me natuurlijk ook afvraag is of je het idee hebt dat je deze 2 maanden het personeel in het ziekenhuis toch veel hebt kunnen leren en dat ze daar ook gebruik van gaan maken. Misschien zou een uitwisselingsprogramma met jullie ziekenhuis een idee zijn?
Groetjes, succes met alles,
ik vind het geweldig wat je daar allemaal doet.
Lida -
26 Juli 2013 - 23:08
Lucy De Hoop:
Hallo Renee
Wat leuk om alles te lezen hoe het allemaal gaat daar. Geweldig wat je allemaal meemaakt. Zie je vanzelf wel weer, al duurt het nog even. Groetjes van de hoopen
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
