Je maakt wat mee... Deel 2
Door: Renée
Blijf op de hoogte en volg Renée
28 Juli 2013 | Oeganda, Nyakibale
Patiënt heeft darmoperatie ondergaan, en een paar dagen later krijgt de patiënt koorts. Ik was bang voor een vervelende complicatie, maar wat was het geval: malaria... Tja, daar denk ik niet aan...
Andere patiënt wordt opgenomen met een heel vieze open breuk van z'n been. Op mijn vraag wat de oorzaak is, krijg ik heel droog te horen, dat de patiënt, die visser van beroep is, iets te dicht bij een nijlpaard in de buurt kwam, en daardoor is aangevallen.
Ik besloot een nachtdienst mee te draaien. Deze begint om 20 uur al. Ik werd met verbazing aangekeken, toen ik vertelde dat ik de hele nacht wilde werken... Het werd geen drukke nacht. Normaliter is de eerste hulp open tot 22 uur. Alleen was die nu al om 16 uur gesloten, omdat het hele team een uitje had! De patiënten komen dan maar gewoon de afdeling op gelopen, en de verpleegkundige start vast een behandeling. Tijdens de nachtdienst is de verpleegkundige in z'n eentje verantwoordelijk voor 12 bedden op de kinder afdeling, 12 bedden op de afdeling voor ondervoede kinderen, en 18 chirurgische patiënten. We kregen in korte tijd 3 kinderen binnen, die alle 3 malaria bleken te hebben. Na een uur of 1 was het overal rustig, en dan duurt het héél lang voor het 8 uur geweest is, en de vervanging komt.
De kinderafdeling lag met de 3 opnames vol, maar vertelden ze me, als het nodig is, kunnen er 2 kinderen in 1 bed!
De moeders slapen bij hun kind op bed, of op de grond naast de bedden.
De verlichting op de afdeling blijft gewoon aan de hele nacht. En de verpleging doet ook geen moeite om zachter te praten.
Ik zat een beetje te grappen met een van de leerlingen, als een van de patiënten tegen me begint te praten. Of ik niet met hem wil trouwen... Nou, nee, dank je wel. Dat zal je vrouw die naast je op de grond ligt te slapen ook vast niet waarderen. Ook werd ik al weer aan een andere verpleegkundige gekoppeld. Ik ben populair blijkbaar, de teller staat nu op 5.
Voordat ik die nachtdienst ging doen, had ik eerst nog een ochtend gewerkt. Het was erg druk, want er waren geen student verpleegkundigen aanwezig. Die bleken een discussiedag op school te hebben, waar niemand op de afdelingen vanaf wist! Dus ik ben maar gaan helpen, anders moesten alle 18 patiënten door 1 verpleegkundige verzorgd worden. Samen met een medisch student heb ik toen wonden verzorgd en bedden op staan maken. Ik blijf het raar vinden dat de studenten wegbleven, zonder dat de afdelingen er iets van wisten, laat staan er iets aan kunnen doen.
Vorige week was ik al een tijdje alleen verantwoordelijk voor de hele afdeling. Een collega had nog even iets te regelen in de stad, en die verdween dus gewoon een tijdje. Ik ben zo wie zo geregeld m'n collega's kwijt.
Bijna al het personeel woont op het ziekenhuis terrein, dus kan je makkelijk tussendoor even de was van de waslijn halen, of vast de matoke op het vuur zetten.
Het is wel handig in de nachtdienst, de mensen van het lab of de röntgen zijn er zo, als ze worden opgeroepen. Ook ik ben er blij mee dat ik met een paar minuten lopen in m'n bedje kan duiken na de nachtdienst!
Afgelopen donderdag zijn Steinie en ik met de outreach mee geweest. We zaten met z'n 13 en in een ambulance gepropt, en na een klein uur kwamen we bij een veld, waar al een boel vrouwen bij een boom stonden te wachten. Aan die boom werd een weegschaal gehangen, en wij konden gaan beginnen met het vaccineren van meer dan 100 baby's. Het was een flinke klus, maar wel super leuk om te doen. Volgende week gaan we weer.
Ik sliep net net na de nachtdienst, wordt er op de deur geklopt. Zuster Angela meerde mededeling dat er 7 matrassen op onze kamer moeten worden opgeslagen. Deze komen uit een ander huis. Ik heb met m'n slaapdronken kop het uit kunnen stellen tot na de lunch. Wat bleek, er is zelfs nog en kamer leeg in ons gebouw, dus waarom het daar dan niet neergelegd wordt is mij dan weer een raadsel.
Deze week zal voor mij een beetje een rare week worden: deze week is namelijk het kamp waar ik al 10 jaar vrijwilliger ben, en nu dus zonder mij. Ik wil van de gelegenheid gebruik maken om alle kinderen ( bijna 300 dit jaar) en alle vrijwilligers heeeeeel veel plezier te wensen, ik denk aan jullie, en spreek jullie op het naweekeind! Ik hou jullie in de gaten ;)
Andere patiënt wordt opgenomen met een heel vieze open breuk van z'n been. Op mijn vraag wat de oorzaak is, krijg ik heel droog te horen, dat de patiënt, die visser van beroep is, iets te dicht bij een nijlpaard in de buurt kwam, en daardoor is aangevallen.
Ik besloot een nachtdienst mee te draaien. Deze begint om 20 uur al. Ik werd met verbazing aangekeken, toen ik vertelde dat ik de hele nacht wilde werken... Het werd geen drukke nacht. Normaliter is de eerste hulp open tot 22 uur. Alleen was die nu al om 16 uur gesloten, omdat het hele team een uitje had! De patiënten komen dan maar gewoon de afdeling op gelopen, en de verpleegkundige start vast een behandeling. Tijdens de nachtdienst is de verpleegkundige in z'n eentje verantwoordelijk voor 12 bedden op de kinder afdeling, 12 bedden op de afdeling voor ondervoede kinderen, en 18 chirurgische patiënten. We kregen in korte tijd 3 kinderen binnen, die alle 3 malaria bleken te hebben. Na een uur of 1 was het overal rustig, en dan duurt het héél lang voor het 8 uur geweest is, en de vervanging komt.
De kinderafdeling lag met de 3 opnames vol, maar vertelden ze me, als het nodig is, kunnen er 2 kinderen in 1 bed!
De moeders slapen bij hun kind op bed, of op de grond naast de bedden.
De verlichting op de afdeling blijft gewoon aan de hele nacht. En de verpleging doet ook geen moeite om zachter te praten.
Ik zat een beetje te grappen met een van de leerlingen, als een van de patiënten tegen me begint te praten. Of ik niet met hem wil trouwen... Nou, nee, dank je wel. Dat zal je vrouw die naast je op de grond ligt te slapen ook vast niet waarderen. Ook werd ik al weer aan een andere verpleegkundige gekoppeld. Ik ben populair blijkbaar, de teller staat nu op 5.
Voordat ik die nachtdienst ging doen, had ik eerst nog een ochtend gewerkt. Het was erg druk, want er waren geen student verpleegkundigen aanwezig. Die bleken een discussiedag op school te hebben, waar niemand op de afdelingen vanaf wist! Dus ik ben maar gaan helpen, anders moesten alle 18 patiënten door 1 verpleegkundige verzorgd worden. Samen met een medisch student heb ik toen wonden verzorgd en bedden op staan maken. Ik blijf het raar vinden dat de studenten wegbleven, zonder dat de afdelingen er iets van wisten, laat staan er iets aan kunnen doen.
Vorige week was ik al een tijdje alleen verantwoordelijk voor de hele afdeling. Een collega had nog even iets te regelen in de stad, en die verdween dus gewoon een tijdje. Ik ben zo wie zo geregeld m'n collega's kwijt.
Bijna al het personeel woont op het ziekenhuis terrein, dus kan je makkelijk tussendoor even de was van de waslijn halen, of vast de matoke op het vuur zetten.
Het is wel handig in de nachtdienst, de mensen van het lab of de röntgen zijn er zo, als ze worden opgeroepen. Ook ik ben er blij mee dat ik met een paar minuten lopen in m'n bedje kan duiken na de nachtdienst!
Afgelopen donderdag zijn Steinie en ik met de outreach mee geweest. We zaten met z'n 13 en in een ambulance gepropt, en na een klein uur kwamen we bij een veld, waar al een boel vrouwen bij een boom stonden te wachten. Aan die boom werd een weegschaal gehangen, en wij konden gaan beginnen met het vaccineren van meer dan 100 baby's. Het was een flinke klus, maar wel super leuk om te doen. Volgende week gaan we weer.
Ik sliep net net na de nachtdienst, wordt er op de deur geklopt. Zuster Angela meerde mededeling dat er 7 matrassen op onze kamer moeten worden opgeslagen. Deze komen uit een ander huis. Ik heb met m'n slaapdronken kop het uit kunnen stellen tot na de lunch. Wat bleek, er is zelfs nog en kamer leeg in ons gebouw, dus waarom het daar dan niet neergelegd wordt is mij dan weer een raadsel.
Deze week zal voor mij een beetje een rare week worden: deze week is namelijk het kamp waar ik al 10 jaar vrijwilliger ben, en nu dus zonder mij. Ik wil van de gelegenheid gebruik maken om alle kinderen ( bijna 300 dit jaar) en alle vrijwilligers heeeeeel veel plezier te wensen, ik denk aan jullie, en spreek jullie op het naweekeind! Ik hou jullie in de gaten ;)
-
28 Juli 2013 - 14:23
Mark:
Hoi Renée, wat een verhalen weer, het lijkt me steeds weer een uitdaging om op deze zaken weer in te springen.
Maar het is en blijft boeiend om de stukken van je te lezen.
Zoals hier in Nederland al werd gezet, blijkt toch een beetje te kloppen, All you need is love in Afrika, ik heb Robert al op de hoogte gebracht.
Maar weer heel leuk stuk om te lezen, ik ben weer goed op de hoogte.
Veel plezier verder en tot gauw -
28 Juli 2013 - 17:26
Rob:
Hoi Renée.
Je blijft je verbazen als je dit leest. Dat het allemaal niet zo goed geregeld is en dat ze niet alle middelen hebben oké, maar dat personeel gewoon verdwijnt of wegblijft... Maar daar weet jij toch zeker wel raad mee? Maar aan de andere kant: het zijn dit soort belevenissen die je reis tot een avontuur maken en voor ons een spannend verhaal om te lezen. Op naar het volgende hoofdstuk!
XXX -
28 Juli 2013 - 20:01
Lisanne:
Jaa... weer een berichtje via de laptop, want laatst via mijn telefoon ging denk ik niet helemaal goed aangezien ik hem nog steeds niet op je site zie staan..
Wat een belevenissen en ontdekkingen hoe anders het gaat dan dat we hier gewend zijn he. Leuk om die verschillen te lezen maar aan de andere kant ook wel bizar dat het zo gaat, het gaat toch om de gezondheid van de medemens..
Deze week het kamp inderdaad.. volgend jaar ben je er vast weer bij! En op het naweekend hoor je vast dat ze je gemist hebben, want wat is nu n kamp zonder Renée.. hihi..
Nou werkse maar weer en geniet ook nog he! -
29 Juli 2013 - 09:26
Lida:
Hoi Renée,
Wat maak je toch veel mee, het lijkt me ook wel lastig, dat de mentaliteit daar toch wel heel anders is als in Nederland.
Is malaria niet besmettelijk? Ik neem aan dat je daartegen bent ingeënt?
Leuk he, al die huwelijksaanzoeken?????
Succes verder, ik vind het heel leuk al die verhalen. Vind het ook nog steeds geweldig dat je dit doet!!!!!!!
Groetjes, Lida -
29 Juli 2013 - 12:05
Anita Pierik:
Dag renee
Wat mooi om allemaal te lezen en uiteraard ook de foto's. Wat heftig dat je daar dan allen staat terwijl je collega's er "even" niet zijn. Hoe gaat het met de wondzorg? raak je al door het Britse verbandmateriaal heen? Zijn het wel materialen die je kent??
En dan plots geen studenten. Ondenkbaar in Nl. Lopen ze daar ook massaal visite? of moeten de leerl. ander klussen doen? Het ziet er op zalen wel wat geordender en schoner uit dan ik van Mutolere ken.
En wat vliegt de tijd. Groeten aan Steinie en veel plezier nog> -
29 Juli 2013 - 17:00
Ronald:
Ha Renee, het is iedergeval niet saai en ik denk dat de tijd vliegt en dat de moeders hun kinderen laten inenten is een goed teken, kunnen ze hier nog wat van leren met de rode draad op de veluwe.
Het is hier nog steeds HOOG ZOMER LEKKERRRRRRRR vr gr Ronald -
30 Juli 2013 - 22:31
Marike:
Hallo achternicht,
Leuk om te lezen wat je daar allemaal meemaakt. Wat klagen wij dan toch veel in Nederland!
Heel hartelijk dank voor mijn verjaardagskaart. Erg attent dat je eraan gedacht hebt.
Zet hem op daar ; succes en fun zou ik zeggen.
Houdoe,
Marike -
02 Augustus 2013 - 16:49
Riet:
Hoi.
Eindelijk je stukje kunnen lezen, was weer erg nieuwsgierig. Op de camping kon ik op mijn telefoon je stukje niet openen. je hebt weer een hoop meegemaakt. Het blijft boeiend. Wees maar blij dat je daar bent want hier is het veel te warm, bij jou is het volgens mij veel lekkerder. Liefs Riet -
03 Augustus 2013 - 19:22
Patricia:
Hoi Renee,
We hebben even wat verhalen gelezen en fotos bekeken.
een hele belevenis.
Geniet nog even van deze bijzondere leuke tijd.
En ja, we willen wel weer een feesie, dus wanneer is de bruiloft. hihi.
Groetjes van je hardwerkende collega's,
Hermy, Daniella en Patricia
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
