You are welcome!

Zo worden we hier overal erg vriendelijk ontvangen. Het was een flinke reis om er te komen, maar we zijn dan toch in het ziekenhuis aangekomen. Op papier zou de rit van het vliegveld naar het ziekenhuis ongeveer 5 en een half uur duren. In de praktijk hebben we er bijna 10 uur over gedaan, als je de stops onderweg niet meetelt. De eerste stop was bij Nelly. Zij was 5 jaar geleden leerling in Nyakibale. En woont nu in Kampala. Daarna lunchen op de evenaar, en als laatste een stop bij een supermarkt.

Gelukkig hoefde we niet direct te koken, dat had Eveline al gedaan voor ons! Zij heeft daarna ook ervoor gezorgd dat we een huis inzonden bij het ziekenhuis. Eveline werkt op het lab, en kent alle Nederlandse collega’s die al voor me geweest zijn ook. Nu blijkt alleen dat het huis waar we nu inzitten, het Codahuis, over een paar weken gebruikt gaat worden door de familie Coda. We hadden eigenlijk naar een ander huis gemoeten, maar aangezien we werkelijk de koffers net een uur uitgepakt hadden toen we dat hoorden, hebben we een ander plan bedacht: als William weggaat, dan pakken Anita en ik ook de koffers in, en verhuizen wij naar het andere huis. Welke dat zal zijn, weten we nog niet. In dit huis hebben we de eerste uitdagingen ook al gehad: geen stromend water, en een koude douche. Gelukkig zijn beide intussen weer opgelost. Vrijdag hebben we onze eerste dag op de afdeling gehad. Het is een grote afdeling, met in totaal meer dan 70 bedden. Hier liggen mannen, vrouwen, maar ook kinderen! We werden meteen ingezet om te helpen met de wondzorg: gazen en watten aangeven, en dat moet dan allemaal steriel gebeuren. We zullen deze weken nog wel weer vertellen dat dat helemaal niet hoeft, maar dat zal wel tegen dovemansoren zijn, maar goed... We hebben de beensteunen van Thecla en Maria al gespot, al werden ze niet overal goed gebruikt. Ook hebben we flink versleten matrassen zestien, maar goed, daar wordt aan gewerkt! Ik heb in mijn vorige stukje al verteld dat Anita en ik naar Hilversum zijn geweest, om naar de Wilde Ganzen te gaan. Het bleek dus dat dat hele traject eigenlijk een jaar gaat duren, maar wij mogen hem versneld doorlopen! Zoals het er nu dus uitziet gaan we van hen ook een flinke bijdrage krijgen!

De eerste flinke wandelingen hebben we er ook al weer opzitten. Naar de stad Kisoro, ongeveer 5km verderop. Hier moeten we de boodschappen doen, en wilden we een simcard halen. Dat blijkt dus niet te lukken. De regering heeft er een tijdelijk verbod op gedaan, ivm hoge criminaliteit via niet geregistreerde kaarten. Nu moeten eerst alle kaarten geregistreerd worden die in omloop zijn, voordat er nieuwe verkocht mogen worden. Misschien volgende maand... Gelukkig hebben we er eentje kunnen lenen, en kunnen we nu iig bellen! Internet bij het ziekenhuis is erg slecht. Dit gaat via satelliet, maar als er bewolking is, dan is de ontvangst zeer slecht... en laat het nu regentijd zijn...

Ook hebben we al de eerste waterstoring en stroomstoring overleefd. Gelukkig niet tegelijkertijd.