Na regen...

Donderdag avond 19 april. Alieke en ik zitten op het station te wachten op Linda en Priscilla. We werden uitgebreid bekeken door een grote groep soldaten die daar verzamelden, en meerdere kinderen, al dan niet met ondersteuning van ouders, of oudere broers of zussen vroegen waar wij naar toe gingen, of wilden alleen onze hand schudden.
Na ongeveer een uur kwamen ook Linda en Priscilla aangelopen. Zij hadden de kaartjes voor de trein naar Metapalaiyam. Maar wat blijkt… we staan nog op de wachtlijst. De trein vertrok om 21.00 uur, en het was nu 20.55. We moesten maar gewoon in de trein springen, en kijken of en zo ja, waar er eventueel nog een plekje vrij was. Nog op het perron hebben we een conducteur aangesproken en die vertelde dat we een bepaalde coupe in moesten gaan, en daar maar even wachten. We hebben ons in de gang op de grond genesteld, en wachtten rustig af.

Na een uur kwamen we bij een station, en kregen we te horen dat er in de coupe waar we zaten geen plek was. We moesten maar naar de coupe 3 deuren verderop. Dit vertelden ze ons echter toen de trein alweer bijna vertrok. We moesten dus met al onze bagage in een rijdende trein springen. Toen we om ons heen keken, kregen we al het idee dat deze coupe zeker niet goed was. Alleen maar houten bankjes, met alleen maar mannen. We hadden een deur verder moeten zijn, maar omat de trein al vertrok haalden we dat niet… Wij bleven in de gang staan, en prompt moesten alle mannen plassen of hun handen wassen, en laten wij nou voor de wasbak staan. We voelden ons hier niet op ons gemak, en hadden al besloten dat als we om wat voor een reden dan ook niet op tijd in de volgende coupe konden komen, we allemaal op het volgende station achter zouden blijven, en dan de volgende ochtend wel zouden zien hoe we weer thuis zouden komen. Na een uur konden we eindelijk de trein uit en naar de volgende coupé rennen. Daar aangekomen moesten we weer een conducteur gaan zoeken. Deze was een beetje chagrijnig, want door het steeds naar de volgende coupé moeten rennen, was het treinkaartje per ongeluk gescheurd, en dus eigenlijk niet meer geldig… gelukkig kon hij het niet over zijn hart verkrijgen om 4 lieve blanke meisjes de trein uit te zetten, die er helemaal niets van snapten, want ze hadden toch een kaartje en hoe kon het dan dat niemand hen kon vertellen waar ze moesten zitten…? Hij had zelfs nog wel 2 bedden voor ons. Wij waren al blij geweest met een plekje op de gang, dus dit was helemaal luxe. Het was erg krap allemaal, maar te doen. Alieke en ik lagen met zijn tweeën in een “bed”. Ik zet het bewust tussen aanhalingstekens, want het was meer een plank van ongeveer 50 cm breed, en 1.80 meter lang. En dat is dan een bovenbed, dus moesten we ook nog zorgen dat we er niet uit vielen. Na een nacht waarin ik meer wakker was dan dat ik sliep, kwamen we dan toch aan op de plaats van bestemming, een klein station, waar we over konden stappen op de stoomtrein naar Udagamandalan, beter bekend als Ooty. De treinrit was 46 km lang, en zou ongeveer 5,5 uur duren. Dit allemaal voor het exorbitant hoge bedrag van 10 roepie ( das ongeveer €0,25) het was een geweldig mooie rit. Helaas, hoe verder we de berg op gingen hoe harder het ook begon te regenen. Boven op de berg aangekomen kwam het dan ook behoorlijk hard naar beneden. We besloten het eerste hotel uit de Lonely Planet te bellen. Gelukkig hadden zij nog 2 kamers vrij, en was het op loopafstand van het station. Het ging om een guesthouse, waar ’s morgens warm(!) water uit de douche kwam, en waar we als we wilden ook konden eten en ontbijten, in de gezamenlijke huiskamer.
We zijn met zn allen op pad gegaan om te gaan lunchen, en terwijl ik aan een erg lekkere kippensoep zat, brak het noodweer los. We hebben besloten om een riksja terug te nemen naar het hotel, maar daarvoor moesten we eerst onder een viaduct door. De riksjarijder zag dit, en besloot dat niet te doen, aangezien er een plas stond van ongeveer 40 cm diep. We hebben toen een auto aangehouden, en het probleem uitgelegd. Toen zij de plas zagen mochten we meteen instappen, en meerijden. Ze hebben ons toen zelf bij het hotel afgezet! Ja, we worden erg creatief in het vinden van vervoersmiddelen deze reis.
Na een paar uurtjes bijkomen zijn we met zn allen gaan eten in het guesthouse: chicken noodles. Om je vingers bij op te eten. Er bleek zelfs een open haard te zijn, en daar hebben we dan ook heerlijk bij gezeten, terwijl we ons vaste tijdverdrijf monopoly speelden. (nee, niet het bordspel, dat krijg ik niet in de koffer mee, maar een kaartspel, wel met huizen en staten verzamelen enzo)
De volgende dag zijn Alieke en ik naar een thee fabriek en museum geweest. Erg leuk om te zien hoe ze de thee maken. Ik had dit in Maleisië ook al een keer gezien, maar daar deden ze vrij veel met de hand, en hier werd alles machinaal gedaan. Aan het eind van de rondleiding kregen we dan ook een kopje thee. We drinken hier erg veel thee, maar dan uiteraard op de Indiase manier: thee met veel melk en suiker. Best lekker, maar af en toe verlang ik ook wel naar een bakkie, ‘slappe’ Nederlandse thee, zonder suiker.
’s Middags wilden Alieke en ik naar de ‘Botanical garden’, maar toen we daar binnen waren, begon het weer te hozen, dus zijn we snel weer naar buiten gegaan. Helaas was het toen zelfs nodig om een paraplu te kopen. Tja jammer, maar daarna waren we er erg blij mee. Op weg naar het hotel zijn we bij een westers koffiehuis terecht gekomen, waar ik op koffie met chocoladetaart heb getrakteerd, want mijn vader was die dag jarig, en dat kun je niet ongemerkt voorbij laten gaan toch?
Ook nu konden we niet de weg volgen die we wilden hebben, en hebben we weer een lift geprobeerd te regelen.. ook dit is weer gelukt: een super-de-luxe auto, met wit leren bekleding, waar wij zo in mochten stappen met onze blubbervoeten. Ook nu werden we afgezet waar we moesten wezen, en niet zoals wij in eerste instantie vroegen aan de andere kant van de plas.
We hadden die avond geen puf meer om weer de regen door te gaan, en hebben dus weer in het guesthouse gegeten. Weer de chicken noodles, en nu nog een bordje patat erbij… jummie.
Zondag hadden we gereserveerd om naar een wildlife park te gaan, onder aan de berg. Deze was echter alleen ’s middags open, dus hebben we de ochtend besteed aan shoppen. De lunch was weer met erg lekkere westerse koffie. De zon scheen nu zo erg dat ik geen warme chocolademelk had, zoals de dag ervoor, maar ijsthee! Wij vroegen aan de jongens waar we een taxi konden vinden, en in plaats van het vertellen, hebben zij er een geregeld die ons naar dat park zou brengen, voor een prijs die wij er niet uit hadden kunnen onderhandelen! De rit was erg mooi, en een half uur voordat de kassa open zou gaan, zaten wij daar te wachten. We hebben ons vermaakt met aapjes kijken… echte, wel te verstaan. Na een uur was de kassa echter nog steeds niet open. Er waren in de tussentijd meerdere mensen bij ons komen zitten en een van hen ging vragen wanneer de kassa open ging: over 2 maanden, na de moesson. Het park was al ruim een maand dicht, in verband met de droogte! Wist onze chauffeur ook niet, en hij verontschuldigde zich ervoor. Ook de waterval die we wilden zien was helemaal opgedroogd. Het zat ons dan ook niet mee, maar de mooie rit maakte een boel goed. Die avond hebben we gegeten waar we de eerste dag geluncht hadden. Was weer goed, maar mijn chicken noodles waren niet zo lekker als in het hotel.
Maandag was de dag dat we weer weg gingen. We zijn weer met het stoomtreintje naar beneden gegaan. Nu duurde de rit 3,5 uur, en af en toe moesten we stoppen om de brug te blussen. Dan was er een gloeiend kooltje van de trein afgevallen, en die lag te smeulen op een biels, midden boven een ravijn. Benden konden Linda en Priscilla zich weer buigen over de kaartjes. We hadden nu in ieder geval zitplaatsen, en als er plek over was, dan kregen we een bed. Gelukkig hoefden we nu niet van de ene coupe naar de andere te rennen, en hadden we na 1,5 uur alweer een bed. Ik lag 3 hoog, en heb niet echt denderend geslapen. Toen we om 7 uur weer in Tambaram waren zijn we dan ook eerst maar een paar uur gaan slapen, voordat we weer aan het werk zijn gegaan.