er komt visite

Afgelopen weekeind was een weekeind waar ik erg naar toe geleefd had, en Alieke ook wel. Het was het weekeind dat aangaf dat wij precies halverwege onze tijd in India zijn. Het was ook het weekeind dat papa en mama er waren. Vrijdagavond hebben Alieke en ik ze van het vliegveld opgehaald. Helemaal in stijl… mama had om een bordje gevraagd, met hun namen erop, dus die had ik… ze konden het bordje echter niet lezen, want hun namen stonden er in het Tamil op!!! Alieke en ik hadden onze handen weer in de henna laten zetten, en om het helemaal af te maken, hadden we onze sari aan. We hebben ze naar het hotel in Tambaram gebracht, en zijn toen zelf met de taxi naar huis gegaan. De volgende dag, zaterdag, ben ik naar het hotel gelopen, en daar hebben we eerst heel lang bijgekletst. Moet ook gebeuren… daarna heb ik ze meegenomen voor een wandeling. Deze wandeling ging naar het ziekenhuis, waar ik al die weken al rondloop, en via het internet”café” naar Jeeva. Hij stond op het punt om weg te gaan, maar vond het leuk om mijn ouders even te zien. Daarna was het tijd voor ons plekkie. Dit kon echter niet na een kop thee beneden, en een kennismaking met Phebe en Stanley. Boven waren papa en mama behoorlijk onder de indruk van de ruimte die wij tot onze beschikking hebben. Het is ook een groot huis, en we hebben een heel grote kamer. Phebe had, samen met Vachela, de hulp, een maaltijd in elkaar gedraaid van vis, sorry mam, daar had ik ook niet om gevraagd, was voor mij ook een verrassing, rijst, uiteraard, chappatti’s, een soort van pannenkoekjes maar dan anders, en het lievelingseten van Alieke, Masala. Dat is een aardappelprutje. Ook hadden ze bananen en een granaat appel klaarliggen, en als toetje een soort van koekje van cashewnoten. Ze hadden er dus veel werk van gemaakt. Na het eten heb ik papa en mama naar de main gate gebracht, dat is de hoofdingang van de campus, er zijn er meerdere, maar op dat tijdstip is dit de enige die nog open is. Daar hebben ze een riksja naar het hotel genomen. De volgende dag zou om 11 uur een auto voor het hotel staan om ons naar Mamalapuram te brengen. Helaas was deze er om 11.30 nog niet… waren ze ons vergeten bleek later. 3 kwartier later dan gepland waren we dan toch op weg. Via een route waarvan Alieke en ik ons afvroegen in het begin of dat wel goed was. Voor ons gevoel gingen we de heel andere kant op. Bleek dat we via de kustweg zouden gaan. Heel indrukwekkend om te zien. Je kon hier goed zien wat de tsunami hier voor een schade heeft achtergelaten. In Mamalapuram zijn we naar een aantal tempels geweest. Erg mooi om te zien. Het was alleen wel erg warm. We hebben bij het hotel geluncht waar Alieke bij het zwembad was gaan liggen. Ze had de tempels de vorige keer al gezien. Mama is een strandliefhebber, dus die wilde nog even met de voeten in het water. Kan ze deze zee ook weer aan haar lijstje toevoegen. Na nog wat laatste souvenirs was het tijd voor de terugweg. In het hotel hebben Alieke en ik gebruik gemaakt van de douche was dat ff lekker… wij scoren overal waar we kunnen een douche! Daarna hebben we op het dak van het hotel gegeten. Erg lekker!
Maandag was shopdag, met de trein naar een straatje in Chennai. Stof voor churidah’s gekocht, en wat andere souvenirs. Met de riksja naar Spencer’s. Dit is een groot warenhuis. Bij de Subway geluncht. Een ‘gewoon’ broodje. Ook dat doet een mens goed. Papa heeft zich daarna nog heerlijk kunnen uitleven in de cd-winkel.
Met de bus weer terug naar Tambaram, en in het hotel weer een lekkere douche. Daarna hebben we in een ander restaurant in het hotel gegeten, en dat was nog lekkerder dan de dag ervoor!
Dinsdag zijn ze nog kort even bij ons op de campus geweest, en daarna hebben we snel over de groente en fruitmarkt gelopen. Toen was het al weer tijd voor hen om te gaan… ik vond het wel ff moeilijk om afscheid te nemen, maar de tijd gaat hier zo snel… ik zie ze over minder dag 6 weken alweer! Ik ben die middag nog maar even naar het ziekenhuis gegaan… anders kom ik daar deze week helemaal weinig, want woensdag stond er een dag in een oogziekenhuis op het programma. Wat een belevenis: het was dichtbij, was ons gezegd, maar toen we de prijs van het buskaartje hoorden, kreeg ik al een beetje een onaangenaam gevoel… de conducteur zou ons waarschuwen als we er uit moesten, dit heeft hij ook gedaan, alleen 15 km te ver. Konden we weer terug… het was erg interessant om te zien hoe ze hier operaties doen, die in Nederland met allerlei moderne apparatuur gedaan wordt. Hier gewoon op de ‘ouderwetse’ manier. Die moderne apparatuur zorgt ervoor dat een operatie geen 1500 roepie kost, maar 23000. daarom hebben ze er voor gekozen om dat spul niet aan te schaffen. Het is namelijk een kliniek waar deze ingrepen gratis worden gedaan voor de mensen die het niet kunnen betalen.

Ik krijg steeds de vraag of ik wel wat anders doe dan weekeindjes weg… nou eigenlijk niet, want ik ga dit weekeind weer weg. Door de week werk ik hard aan mijn onderzoek. Het interviewen gaat lastig, maar ik denk dat ik nu zo wel veel informatie heb, en dat ik een voorzichtig begin kan gaan maken met het verwerken ervan. De bedoeling is dat we binnenkort nog naar een Gouvernement Hospial gaan, en naar het Apollo, het grootste ziekenhuis van Azië. Ik ben benieuwd of dat nog gaat lukken.

Terwijl ik bezig ben om dit stuk op de site te zetten breekt er toch een wolkbeuk uit!!! Het is een bui die we zelfs in nederland niet vaak hebben... voorlopig blijf ik dus wel ff binnen!